thumb|Portret van Gustav Droysen (vóór 1868).Johann Gustav Droysen (Treptow an der Rega, 6 juli1808 – Berlijn, 10 juni1884) was een Duitshistoricus. Zijn geschiedwerk over Alexander de Grote was het eerste werk dat een nieuwe school binnen het Duitse historische denken vertegenwoordigde. In ''Grundriss der Historik'' (1858) en ''Erhebung der Geschichte zum Rang einer Wissenschaft'' (1863) onderzocht hij systematisch de methodologie van de geschiedwetenschap en stelde hij dat historische verschijnselen moeten worden verklaard door de ideeën te begrijpen van de mensen die hen tot stand brachten. Dit hermeneutische ''verstehen'' of interpreteren, het reconstrueren van betekenis, zag hij als de essentie en het eigene van het werk van de historicus. Hij onderscheidde vier fasen, waarvan het kritisch verzamelen van bronnen slechts de eerste was en het finale werk bestond in het zich verplaatsen in de motieven van de onderzochte personen en het doorgronden van de tijdsgeest. Het verschil met de natuurwetenschappelijke methode vloeide volgens hem voort uit het feit dat de omstandigheden het menselijk gedrag nooit volledig determineren, maar alleen plausibel maken.
Door Wikipedia aangeleverd
Toon 1 - 4 resultaten van 4 Voor zoekopdracht 'Droysen, Johann Gustav', zoektijd: 0,04s
Verfijn jouw resultaten
thumb|Portret van Gustav Droysen (vóór 1868).
Johann Gustav Droysen (Treptow an der Rega, 6 juli 1808 – Berlijn, 10 juni 1884) was een Duits historicus. Zijn geschiedwerk over Alexander de Grote was het eerste werk dat een nieuwe school binnen het Duitse historische denken vertegenwoordigde. In ''Grundriss der Historik'' (1858) en ''Erhebung der Geschichte zum Rang einer Wissenschaft'' (1863) onderzocht hij systematisch de methodologie van de geschiedwetenschap en stelde hij dat historische verschijnselen moeten worden verklaard door de ideeën te begrijpen van de mensen die hen tot stand brachten. Dit hermeneutische ''verstehen'' of interpreteren, het reconstrueren van betekenis, zag hij als de essentie en het eigene van het werk van de historicus. Hij onderscheidde vier fasen, waarvan het kritisch verzamelen van bronnen slechts de eerste was en het finale werk bestond in het zich verplaatsen in de motieven van de onderzochte personen en het doorgronden van de tijdsgeest. Het verschil met de natuurwetenschappelijke methode vloeide volgens hem voort uit het feit dat de omstandigheden het menselijk gedrag nooit volledig determineren, maar alleen plausibel maken.
Door Wikipedia aangeleverd
